tag:blogger.com,1999:blog-33384975892102760972024-03-08T06:04:50.339-08:00how about this ?this blog is my outlet to express any kind of feeling towards anything in life...shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-51763589864972528762017-02-22T15:51:00.000-08:002017-02-22T15:51:24.991-08:00हम्पी- विजयनगरचे साम्राज्य <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
हम्पी- विजयनगरचे साम्राज्य <br />
मागच्याच वर्षी कर्नाटकातील हम्पी या ठिकाणी जाण्याचा सुयोग आला...हम्पी हि युनेस्कोची world heritage साईट आहे...कारण? कारण हम्पी हे शहर विजयनगरच्या साम्राज्याची खुण आहे..<br />
<br />
विजयनगर साम्राज्य हे एक संपन्न साम्राज्य होते...हम्पी हि राजधानी होय..सगळीकडून मोठमोठ्या पाषाणांनी वेढलेले हम्पी हे शहर. या पाषाणावरच प्रचंड मोठमोठी आणि अतुत्तम दर्जाची दगडी कोरीव कामे केलेली मंदिरे उभारली. विठ्ठल मंदिर, अच्युतराया मंदिर, विरुपाक्ष मंदिर हि मुख्य मंदिरे आहेत. प्रत्येक मंदिर अक्षरशः प्रचंड आहे...मंदिरात जाण्याआधी दोन्ही बाजूला प्रचंड मोठे दगडी छत असलेले corridor आहेत जिथे पूर्वी पूजेचे साहित्य, फुले, फुलमाला इ. विक्रेते बसायचे...विठ्ठल मंदिरात प्रवेश करतेवेळी तुम्हाला रस्त्याच्या बाजूला एक मोठ्ठे कुंड दिसेल...असे सांगतात कि येथे लोक क्रीडेसाठी जमायचे...प्रत्येक मोठ्या मंदिराजवळ असे लहानमोठे (खरेतर मोठे आणि मोठ्ठे ) कुंड आहेत...हे कुंड म्हणजे पूर्वीच्या सामुदाईक जागा होत...लोक तिथे जलक्रीडा करणे, भेटणे, गप्पा टप्पा इ. कारणाने भेटत..प्रत्येक कुंडच्या मध्यभागी एक उंच छत असलेला चौथरा आहे...<br />
<br />
प्रत्येक म्हणजे शब्दशः प्रत्येक भिंत, खांब, छत, उंबरठा, सगळीकडेच सुंदर, नाजूक आणि अत्युत्तम दर्जाचे दगडी कोरीव काम केले आहे...रामायण, महाभारत इ. संदर्भ घेऊन हे काम केलेले आहे...</div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-53698534365540073832013-10-13T22:04:00.003-07:002013-10-13T22:04:20.922-07:00Happy ME !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">For the last couple of months or so I am feeling very happy and excited about life almost everyday. Reason? I don't wish to share just yet but sure is the good one ; or I just think so. I don't know. May be the time can tell. I feel like a teenager again. :) Anyways, have a great day folks. </span></div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-32187394476690462852013-07-29T18:00:00.001-07:002013-07-29T18:00:47.212-07:00Racist bitch<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
On June 4th 2013 around 2.30pm one old white as ghost woman near the school verbally attacked me with racial slurs.<br />
<br />
I parked on the street and about to go get my child and this BITCH came to me crossing the street and told me not to park there. It was a legal parking so I told her that...she kept going so I told her to educate herself and went on. But then she said " you should learn the laws before you come here"... what the fuck !! Where the fuck she think she came from? I had to respond that so I went to her and asked " where did you parents came from?", she stumbled for a second and said " my parents are native americans"... seriously bitch ! since when red americans are white as a ghost? Many Indians were passing by but of course no one interferes with a live woman on fire forget about this. <br />
<br />
I called the cops because I didn't want any fight in front of my child's school / parents...as I was calling she ran away with her husband. I reported her house address and number plate. Cops came and as I told him the cop said " it's not illegal to be a racist, there is nothing I can do". I get the whole freedom of speech thing but keep it to yourself ... If the area wasn't full with Indians it would be still a crap like Campbell and San Jose, infested with white people and lower quality education.<br />
<br />
I happened to see that bitch again at school and she started to give me the look...of course I did too. I don't want to put up a show in front of my child but if being racist or giving racial slurs is not a crime then if my child isn't around she is going to get it.<br />
<br />
I tried to alert people in school but the PTO refused to put up any email to yahoo group saying it has nothing to do with PTO. Really ? Then forget about any other help from my side ever and I mean it. Was that a co incident that the chair person was a whitey? hmm..<br />
<br />
Well, people may be small minded but keep your fuckin' mind with you, nobody needs to hear it or be ready for the same. </div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-10937517904962013972013-07-12T22:32:00.002-07:002013-07-12T22:32:35.341-07:00Weird Dreams<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Weird ass dreams just freaks me out !</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
When I was 18+ I frequently use to have a dream where I was chased by some person or I had a gun in intention to use it till I was about 24. All of a sudden this dream stopped. </div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
I understand that fears or things you saw etc can get real in your dreams but it's still freaky. I love to eat good food and drink good wine or beer - well who wouldn't !- but never had a dream where I was enjoying some great meal... Or even had a great sex dream or a freaky sex dream, whatever !</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Many times I had a repeated dream...kinda like a deja vu of a dream. I also had a lot of deja vu moment in real life too..but funny thing is when this happens I feel like I've experienced it and and when it's over I understand that "I've been through this before ! "...why can't I tell that while it's happening? hmm... </div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
Scientist did a study which proved that people actually live the dreams...that means whatever they are dreaming is really happening to them.<br />
I happen to experience that. I was teenager. I had a dream where I was in my village in front of the house where I lived which is right against a well. My feet were glued to the ground and a scary lady with a huge red dot - kumkum- on her forehead in a traditional Maharashtrian sari was coming at me / or calling me. I was scared to death and calling my mother... it got so intense that I woke up in a shock. When I realized that I am far from the village in a big city I was again breathing normally. I happen to knew that lady who wasn't really scary or anything but I was scared to see her huge dot and a little bit blackened teeth when I was about 6 or 7.<br />
After all these years why would I dream about some random lady living in our Wada about whom I never thought about !<br />
<br />
<br /></div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-35067503559358495122013-06-22T10:07:00.000-07:002013-06-22T10:07:28.318-07:00पुलंचे एक पत्र <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="field field-name-comment-body field-type-text-long field-label-hidden">
<div class="field-items">
<div class="field-item even">
पु.लं.<br /><a href="http://cooldeepak.blogspot.in/2010/11/blog-post_22.html" title="पुलंचे एक पत्र ">पुलंचे एक पत्र </a><br />
पुलंचे नातेवाईक, चंदू ठाकूर हे लष्करात – हवाई दलात होते. त्यांच्या
जवळच्या मित्राचं विमान अपघातात निधन झालेलं होतं. अशा प्रसंगी
आयुष्याबद्दलच निराशा वाटून त्यांनी पुलंना एक पत्र लिहिलं. <br />
त्यास पु लं. नी दिलेलं उत्तर -<br />
१० जुलै १९५७,<br />
प्रिय चंदू<br />
तुझ्या सर्व पत्राचा सारांश हाच आहे की हे सारे आहे तरी काय? जुन्या
लोकांनीही हा प्रश्न विचारून घेतला आहे. कस्त्वम? कुत: आयात:? तू कोण आहेस?
कुठून आला आहेस?<br />
पण सगळ्यात महत्वाचा प्रश्न मला वाटतं हा नाही. तू कशासाठी आला आहेस हा
प्रश्न महत्वाचा आणि काण्ट पासून विनोबांपर्यंत सर्वजण त्या प्रश्नाचं
उत्तर शोधत आहेत. त्या थोरांच्या मानानं आपण अल्पमतीच. पण तू कशासाठी आला
आहेस? हा प्रश्न सुचण्याचं भाग्य ज्यांना ज्यांना लाभलं; ते तुझ्या
पत्रामुळं तुलाही लाभलं आहे, असं मला वाटलं; ते धन्य आहेत. हा महान प्रश्न
आहे. मनाच्या महान अवस्थेत हा प्रश्न सुचतो.<br />
तुझं विमान ज्याप्रमाणे जमिनीवर स्वत:चा पंखा नुसताच फिरवीत राहिलं तर
त्याला अर्थ नाही त्याचप्रमाणे मन देखील जागच्या जागी नुसतं घुमत राहिलं तर
त्याला किंमत नाही. जमिनीवरचे पायच सोडून एक उड्डाण घ्यावं लागतं आणि
अलिप्तपणाने भूगोल पाहिल्यासारखा जीवनाचा विचार करावा लागतो.<br />
पण हा विचार करताना आपल्याला त्याचे उत्तर देण्याची ताकद आहे, अशा
अहंकारानं जर विचार सुरू झाला तर उत्तर कधीच सापडत नाही. त्याला संपूर्ण
निर्मम व्हावं लागतं आणि घोडे पेंड खाते ते इथेच.<br />
तू तुझ्या पत्रात अखिल स्त्री जातीला अत्यंत हीन लेखून मोकळा झाला आहेस.
बायका मूर्ख! का – तर तुला त्यांच्यात अजिबात अर्थ आढळत नाही. पण अशाच
तुला मूर्ख वाटलेल्या बाईचं छोटं पोर पाहिलं आहेस न तू? त्याचं ती सर्वस्व
आहे कारण त्याच्या सुखदु:खाशी तिच्या इतकं कोणी रममाण झालं नाही. आणि
माणसाला काय हवं असतं ठावूक आहे? स्वत: शी एकरूप होणारं दुसरं कोणीतरी! काय
भयंकर अहंकार आहे नाही?<br />
तुझ्याशी स्वत:चं ‘स्व’त्व विसरून आपलं सर्वस्व अर्पण करणारी व्यक्ती
हवी आहे. पण तू असा विचार केला आहेस का? तू कुणाच्यात तुझा ‘स्व’ अर्पण
करायला तयार आहेस का? निर्मम होऊ शकतोस का? नाही! तू होऊ शकत नाहीस. मी होऊ
शकत नाही. होऊ शकतात फक्त स्त्रिया. ज्यांची तुला अजून ओळख पटली नाही.<br />
तुझी आई पहा. ती आप्पांसाठी जगते. तिला वैयक्तिक महत्वाकांक्षा नाही.
सुनीता स्वतंत्रपणे खूप गोष्टी करु शकली असती. तिच्यात असामान्य
बुध्दीमत्ता आहे. पण तिने आपले सर्वस्व माझ्यासाठी ठेवले. माझ्याशिवाय तिला
विचार नसतो. इतके आपण पुरुष समर्पणाच्या वरच्या अवस्थेला नाही जाऊन
पोहोचत. दु:खे निर्माण होतात ती इथे!<br />
तू सदैव मृत्यूच्या छायेत वावरत असतोस. मी देखील ऑफिसमध्ये रोज
सोनापुरावरून जातो. अनेकांची अंतिमयात्रा मला दिसते. विचार येतो सारा
अट्टाहास यासाठीच का करायचा? लिहायचं – नाटकं लिहायची – विनोदी साहित्य
लिहायचं-गायचं – गाणी करायची – कशासाठी? शेवट तर ठरलेलाच आहे. पण हे सारे
विचार कुठून उत्पन्न होतात. त्याची गंगोत्री कोणती? त्याची गंगोत्री आपल्या
अहंकारात आहे. मी आहे तर जग आहे. किंबहुना सारं मला आवडेल असं असलं तरच
त्या अस्तित्वाला किंमत आहे. या विचारातून नक्की काही संभवत असेल तर दु:ख!
निराशा!. तुला असल्या निराशेने घेरले आहे.<br />
तुला वाटतं मी फ्लाईंग का करावं? चंदू – कारकुनांनी तरी मानेचा काटा
मोडेपर्यंत का झिजावं? भंग्यांनी संडास साफ का करावे? स्त्रियांनी
बाळंतपणाच्या यातना का भोगाव्या? इतकंच काय गाणाऱ्यांनी का गावं?
चित्रकारांनी चित्रं का काढावी? जगात कुणी कुणाला दु:ख का द्यावं या
प्रश्नाइतकाच जगात कुणी कुणाला आनंद तरी का द्यावा हा प्रश्न विचारता
येण्यासारखा आहे. शहाण्यांनी या प्रश्नाच्या मागे लागू नये. कारण हे सारं
काय आहे कशासाठी आहे याचं उत्तर कुणालाही सापडलं नाही. हे आहे हे असं आहे.
यात आपल्याला होऊन अर्थ निर्माण करायचा आहे. नाही तरी फूल म्हणजे काय असतं?
काही स्त्रीकेसर काही पुंकेसर एक मऊमऊ तुकड्यांचा पुंजका एवढंच ना? पण आपण
त्याला अर्थ दिला. कुणी ते प्रेयसीला दिलं. कुणी देवाला दिलं. कुणी
स्वत:च्या कोटाला लावलं आणि फुलाला अर्थ आणला. जीवनालाही असाच अर्थ आणावा
लागतो. आणि तो अर्थ काहीतरी घेण्यात नसून काहीतरी देण्यात असतो. जीवनाला
आपण काहीतरी द्यावे लागते. अगदी निरपेक्ष बुध्दीने द्यावे लागते. आणि मग
जीवनाला अर्थ येतो.<br />
हवेत विरणाऱ्या अल्पजीवी स्वरांची संगीतिका आज नदीत दीपदान करतात तशी मी
सोडली. कुणाला आवडेल कुणाला नावडेल. कुणी माना डोलावतील कुणी नाकं
मुरडतील. मला त्याचं दु:ख वा आनंद होता कामा नये. दु:ख झाले पाहिजे ते
देताना झालेल्या चुकांचे, अपूर्णत्वाच्या जाणीवेचे. आनंद झाला पाहिजे ते
करताना झालेल्या तन्मयतेचा! बस्स. एवढेच करण्यासाठी आपण इथे आलो आहे.<br />
तुकोबा म्हणतात याचिसाठी केला होता अट्टाहास, शेवटचा दीस गोड व्हावा. मी
म्हणतो रोजचा दीस गोड व्हावा हा अट्टाहास हवा. कारण रोजच्यातला कोणता दिवस
शेवटचा आहे हे कधी कुणाला आधी कळलं आहे? आईला पोरापासून काही घेण्याचा आनंद
कुठे असतो? पोराला जन्मल्यापासून ती देत येते. तू कधी वासरू पीत असताना
गाईचे समाधानी ध्यान पाहिले आहेस का?<br />
जीवनाचा मळा आपण शिंपावा. उगवलं तर उगवलं मग कुठल्याही क्षत्रात तू ऐस.
वैमानिक ऐस अगर हमाल ऐस. बोजा टाकायचाच आहे. तो आनंदाने टाकावा. वैतागाच्या
ठिणग्या लगेच पायाखाली विझवाव्या. वैताग कंटाळा मलाही येतो. क्षुद्रपणा
दिसतो. स्वार्थ दिसतो. पण तसा आपल्यातही कुणाला आढळणार नाही ना याची चिंता
असावी. म्हणजे मग जगण्याला धार येते. मनाचा आम्ल झडतो.<br />
तू हे फिलॉसॉफर वाचण्यापेक्षा ललित लेखक वाच. डोस्टोवस्की – गोर्की –
डिकन्स – शेक्सपियर वाच. जीवनाला रंग देणारी माणसे ही. तत्वद्न्यांचं आणि
माझं कधीच सूत जमलं नाही. शून्याला भागत बसणारी मंडळी करायची आहेत काय?
त्यापे्क्षा तुझ्या दारासमोर फुलबाग करायला लाग! जीवनाचा आनंद अत्तराच्या
कुपीतले झाकण उघडल्यासारखा दरवळायला लागेल आणि ऐसा मझा येईल!<br />
लग्न जरूर कर पण गरिबाच्या रसिक सालस पोरीशी कर. तिला चित्रकला येत
असावी. तिला ते नाहीतर संगीत यावं. पण केवळ दिखाऊ ऍकम्प्लिशमेंट्स नव्हेत
हं. अगदी खऱ्या तिला आपल्या कलांची जोपासना करता येईल अशा स्वास्थ्यात ठेव.
ती तुला जीवनाचं नवं दर्शन घडवील आणि चंदोबा ही शक्ती फक्त स्त्रीत असते.
परमेश्वराची ही अगाध कृती आहे. साऱ्या जिवीताची जी प्रेरणा आहे, ती स्वत:ही
हे पुष्कळदा विसरते आणि वेड्यासारखे वागते. हे दुर्दैव आहे.<br />
तुझे सोबती अचानक गेले आणि तुला दु:ख झाले. साहजिक आहे. अंतर्मुख होणंही साहजिक आहे. तू म्हणतोस की their deaths were not justified.<br />
My dear boy, whose deaths are justifiable?<br />
माझा एक भाऊ औषधांच्या अभावी वयाच्या अकराव्या वर्षी वारला. माझे वडील
अत्यंत निर्व्यसनी होते, निष्पाप होते, प्रामाणिक होते. ते पन्नाशीच्या आधी
हृदयविकाराने वारले. परवा मुंबईत गोळीबारात माणसं मेली. आणि हिरोशिमा?
त्याबद्दल लिहायला हवं का?<br />
ज्या दिवशी जन्माला येणं जस्ट्फाइबल होईल त्या दिवशी आपण मरणाचं जस्टिफिकेशन शोधत बसू. पण आज हाती आलेल्या क्षणाचं सोनं करायचं आहे.<br />
जीवनाच्या त्या क्षणांची मजा हीच की ते दुसऱ्याला दिले तर त्या जीवनाचं
सोनं होतं नाहीतर शुध्द माती. आपलं जीवन मातीमोल वाटायचं सुध्दा एकच कारण
की मला दुसऱ्याच्या जीवनात सुख कसं देता येईल याचा विचार अस्वस्थ करीत
नाही. आणि तो ज्यांना अस्वस्थ करतो ते भाग्यवान जीवनाला अर्थ आणतात.<br />
भाई.<br />
</div>
</div>
</div>
</div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-38605000728699830702013-01-26T22:47:00.002-08:002013-01-26T22:47:50.572-08:00Black hole <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
After watching a short film on Black holes in the Milky Way I've learned that Black hole absorbs everything that comes near it but on the other side of the black hole is a different story. One side takes it and the other side gives everything back like a funnel. That's very interesting. I am going to learn more and may be update here. </div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-73610698222919950022012-12-28T01:50:00.000-08:002012-12-28T01:50:09.637-08:00Sewing projects<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
I like to create things...sewing, jewelry, sometimes painting something, crochet etc. It's fun and satisfactory that you are making something. Better than watching TV or computer ! </div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-88967830965836392232012-11-25T13:34:00.001-08:002012-11-25T13:34:09.484-08:00It still haunts me :( <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
It's been years and still the people who kept me alive torture me on the phone. I stopped taking their calls now but it still bothers me alot that those people abused me for almost 31year nonstop.<br />
<br />
I am not sure they are my biological parents based on the way they treated me. They molested me, physically abused me, mentally literally tortured me and enjoyed it. Whenever I use to cry they had fun...What type of mentality is that? <br />
<br />
I was about 7 when one of my friend introduced me to the game of cricket. I liked it and enjoyed playing it. I started collecting score sheets, photos, autographs, articles about the game and the male who raised me started burning / selling my collection and accused me of being a prostitute. Mind well my age. Mentally disturbed creature like this couple should not be allowed near kids.<br />
<br />
We had neighbors in Girgaon who had little kids say about 2-3 yrs old and the woman use to pinch them very hard till they cry...she enjoyed it...use to giggle. <br />
<br />
Oh my god the sex!! No shame at all that the kids are slipping beside them or anything... honestly it NEVER stopped. I used to feel confused that how is it possible for them to be so sexual and not care about anything else in the life. These people barely traveled or ate out or enjoyed life beside sex.<br />
<br />
<br />
I was 5 or 6 may be before they moved to Mumbai and left me with grandparents, uncle and other people in village. Why would anybody like to take care of someone else's kid? I wanted to be with my "mom and dad" and I use to cry alot but instead of taking me with them they use to pay me. Yes gave me money.<br />
<br />
How long would anyone take someone else's kid right ? so they HAD TO bring me to Mumbai. Right after that they applied to some boarding school in Lonavla but couldn't afford the monthly 500 rupees fees and then the horror truly began...the beating, name calling, why don't you die? Jump under the train ...were actual words used against me when I was barely 8 years old. I was devastated and left the house for the first time at the age 8...again at 11, this time I took all my clothes and what not and went to stay with a girl from my class who lived in a red light area called Kamathipura. <br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-69649464354778482162012-11-19T20:22:00.001-08:002012-11-20T22:54:06.722-08:00Disturbed ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
One of my friend more of a web friend committed suicide a couple of days back. He was just 26 yrs old. Can't say I didn't didn't see it coming though...<br />
<br />
I had been reading his articles and responses to others. He was into U.G. Krishnamurthi and Osho etc things I don't get. He posted some videos too which I found very inconclusive to any subject. It seems that he wanted to know what the life is all about...what is the purpose of life.. sadly he ended his without finding it out. :( <br />
<br />
I am not very emotional person anymore but this shocked me. I contacted him and advised him to get a friend or a girlfriend to talk with...being with people who likes to changes the attitude that's for sure. May be he just didn't want that.<br />
<br />
The thing is a lot of people who are friends or acquainted with him spoke with him about his confusion / questions /thinking but I guess his time was up. RIP Yashwant. </div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-73968739058815566212012-09-06T23:03:00.001-07:002012-09-06T23:03:02.975-07:00Public Molestation in India<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
2 girls were molested by 80 men at Juhu Beach in Mumbai. I never thought it will happen again. I never thought I will ever see anything like Assam incident. One teenager got molested by 40-50 men in a mob.<br />
<br />
After a few months 7 female police officers were molested by muslim mob in Mumbai.<br />
<br />
Again after that incident within 2-3 months one lady police officer got molested by mob in Odisa.<br />
<br />
What does this means? What kind of mentality we are becoming? Indians always brag about some kind of " ancient culture ." Is this the culture we are proud of? Even female police officers are not safe when more than 3 men come together. Nobody gives a shit about the law...there is no one protect the law officers themselves including the law...what a tragedy !<br />
<br />
Honestly, I hardly ever thought Indians have any right to teach the "culture" to anyone in the world. Western countries and USA try to make their people safe as much possible. Of course there are some incidents, outlaws but they are exceptions. Police, public , politicians everyone has to follow the law and if they don't and get caught they have to pay for it unlike in India. <br />
<br />
Barely any woman including girls feels safe in crowded places. Groping, touching, nasty talks etc are very very common and shocking thing is NO ONE opposes. If any lady wants to oppose she is on her own - literally. Even little girls are not exception here.<br />
<br />
If mothers teach their sons to respect women these nasty things will definitely reduce and there will be more public force to protect female dignity. But rude, insulting behavior towards women is considered as "manly" which leads to horrific things like public molestation. I guess blame goes to the parents for not enforcing good morals to their own family. Sadly people won't agree with this and groping / molestation will continue on larger scales. :( I am just happy that I am not in India...at least here we have protection of law. Honestly, I get worried like hell when visiting India with my girl child. </div>
shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-32986566489939186692012-06-23T21:09:00.001-07:002012-06-23T21:09:35.217-07:00My little chatterbox<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
My daughter just gave me a book to read. Guess which one! The one she made.<br />
<br />
Yes. She is very creative, talkative and active. I don't know how but she started creating books. She think about the story, then she draw and color the pictures and then write the lines. Very meaningful stories with the name, beginning and end.<br />
<br />
The flower book <br />
The lost dog<br />
Draw color and write<br />
are the three books. These ones she kept and other small ones she tared apart. Don't know why! <br />
<br />
I am so impressed. She is indeed a talented kid. I am so proud of her. </div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-64912757564204084882012-06-18T21:53:00.002-07:002012-06-18T21:53:36.445-07:00Bullying me?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Read my below Stealing in- laws post. Some douchebag has been posting personal comments on that post. Of course he/she doesn't have balls to have a real ID instead some fake id with fake name. I don't want shit on MY blog so I removed it. <br />
<br />
Whoever you are, have some dignity. If you wanna say something come up front and say it. And one more thing - I DON'T GET BULLIED! <br />
<br />
<br /></div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-14607194429981964582012-01-03T23:06:00.001-08:002012-01-03T23:06:53.850-08:00फुलके<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
तर सांगायची गोष्ट अशी कि मला फुलके फारसे आवडत नाहीत...जेवणातले हो. पोळी, फुलके, भाकरी, पुरी, पराठे, गाकर यातले फुलके.<br />
मी दहावीनंतरच्या सुटीत एकाच्या घरी जेवायला होते तेव्हा फुलके केले
होते...तीच पहिली ओळख. आम्ही लहान असल्याने आधीच वाढून दिलं होतं. गरम
भाजी, साधं वरण भात अन हे फुलके अगदी तव्यावरून ताटात असे...मला आधी वाटलं
सादळलेला पापडच आहे कि काय. दिवसभर उनाडक्या करून मस्त भूक लागलेली..एक दोन
फुलके झाल्यावर "अजून देऊ का गं?" अशी प्रेमाची विचारणा झाली. भूकच
लागल्याने "हो " म्हणाले...दोन घासात तो पण फुलका संपला...पुन्हा प्रेमाने
विचारल्यावर मीच लाजून "नको " म्हणून वरण भात संपवून तशीच अर्धपोटी झोपायला
गेले.<br />
<br />
पोळी, भाकरी, पराठे,गाकर खाल्ल्यावर कसं शांत वाटतं. अन्नदाता सुखी भव!! हे
न बोलताही समजतं. त्यातही भाकरी अन वांग्याचं भरीत...अहाहा!!! स्वर्गसुख!
ते असो.<br />
तेलकट्ट पुऱ्या फक्त बटाट्याच्या भाजीबरोबरच आवडतात. पराठे इथे एका
पंजाब्याकडे खाल्ले तेव्हापासूनच आवडायला लागले. घरी एकदोन यशस्वी
प्रयत्नहि करून झालेले आहेत. गाकर म्हणजे पोळीच पीठ म्हणजे भिजवलेला गोळा
हातावर घेऊन जाडपैकी चपटे करायचे अन भाजायचे. व्यवस्थित जमले तर उत्तम
लागतात नाहीतर कच्चे गोळे खावे लागतात..<br />
<br />
असो, उगाच आपलं एक सुचलं म्हणून लिहिलं इतकंच.</div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-53671396531759342012012-01-01T18:36:00.000-08:002012-06-16T00:11:47.721-07:00New Stuff!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-H4WGQPd-DN0/TuAYd646TqI/AAAAAAAAAwU/sV416E_4d1k/s1600/IMG_1805.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://4.bp.blogspot.com/-H4WGQPd-DN0/TuAYd646TqI/AAAAAAAAAwU/sV416E_4d1k/s200/IMG_1805.JPG" width="200" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-7y2JmtdnKIw/TuAZfF-MqlI/AAAAAAAAAxY/GpqtV7iOaPo/s1600/IMG_1801.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://4.bp.blogspot.com/-7y2JmtdnKIw/TuAZfF-MqlI/AAAAAAAAAxY/GpqtV7iOaPo/s200/IMG_1801.JPG" width="200" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Currently I am busy making jewelry like earrings, bracelet, necklaces. Also making head pins with decorations for girls. I spoke with a lot of boutique owners and one person is ready to put my stuff in her store, so I am busy making different stuff for Feb. 2012 - Valentine's Day you know!!<br />
<br />
I hope I get some sale. </div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-71508688494564264142011-11-04T20:59:00.001-07:002011-11-04T21:47:19.483-07:00नटरंग<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
मराठी सिनेमात काय तो अभिनय, काय ती कथा, अन गाणी तर अहाहा!!! यापेक्षा जीव
दिलेला बरा...पटकथा, नाविन्य वगैरे तर फार म्हणजे फार्फारच दूरच्या
गोष्टी...अशीच काही दशके गेली..नाही का??<br />
मराठी सिनेमात पैसा नाही म्हणून चांगले लेखक, दिग्दर्शक, अभिनेते इकडे
फिरकत नाहीत वगैरे आक्षेप तर जुनेच...अरे पण अगदी ऐंशीच्या दशकात सुद्धा
मराठी सिनेमा छान होतं...मग अचानक काय झेंडू फुटले? <br />
<br />
अचानकपणे काहीतरी चमत्कार व्हावा तसं दोन हजार सालापासून जरा नवीन , उत्तम
दर्जाचे सिनेमे यायला सुरुवात झाली...चूकभूल द्यावी घ्यावी. दुकानात
चांगल्या मराठी सिनेमांच्या सीडी विकत घ्यावा म्हणून गेले अन तिथल्या
मुलाने "वळू" सुचवला. म्हंटल काही हरकत नाही, काय होईल फार फार तर १०० रु.
वाया जातील...अगदी नवी कल्पना, मस्त अभिनय ..मला खूप आवडला "वळू". मग हळू
हळू बरीच नवीन नावं ऐकू यायला लागली रात्र आरंभ, गाभ्रीचा पाऊस, हल्लीच
देऊळ त्यातच एक नाव होते नटरंग. विषय वाचला "तमाशा", आधी वटला काय असणार
नवीन ? फार फार तर गाणी आणि सजावट. पण विषय बराच वेगळा आहे. कथा, अभिनय अन
गाणी सगळेच अप्रतिम. एकाच उणीव ती म्हणजे गावठी हेल काढून बोलणे, गावठी
स्क्रिप्ट लिहिणे तितकेसे जमत नाही.<br />
<br />
सुरुवात होते एका पुरस्कार समारंभाने ज्यात गुणा आपले मुख्य पात्र याला
जीवनगौरव पुरस्कार मिळतो. हा एक बायका -पोरं अन म्हातारा बाप असलेला
सामान्य शेतमजूर ज्याला तमाशाची आवड / नाद असतो. त्याच्या शेतमालकाने नवीन
साधनं आणल्याने त्याची मजुरी सुटते. हा गुणा वाग लिहिण्यात हुशार असतो अन
त्याला त्याची खूप आवडही असते. त्याच्यासारख्याच मजुरांना घेऊन तो तमाशाचा
फड उभा करू लागतो...त्याचा म्हातारा बाप त्याच्या विरोधात
असतो..सासरासुद्धा येतो कि " हवं तर मी तुम्हाला नवीन धंदा उघडून देतो पण
तमाशा नको"...गुणा त्याच्या निश्चयावर ठाम असतो. धडपड करून एक एक करत सगळे
जमत आलेले असते पण तमाशा म्हंटल्यावर बाई हवीच...तीसुद्धा चांगली नाचणारी,
दिसणारी अन गाणारीसुद्धा...ते कसं जमायचं? जमवतात कसंतरी...<br />
बरीच धावपळ केल्यावर अन मार खाल्ल्यावर एक तमासगीर मुलगी अन तिची आई तयार
होतात पण एका अटीवर "तमाशात नाच्या हवा त्याशिवाय नाचणार नाही". आली का
पंचाईत!! इथे सगळे "मर्द" तर नाच्या कोण होणार? सगळं फिसकटतय का काय अशी
परिस्थिती येते...शेवटी आपला गुणा तयार होतो. <br />
<br />
मुख्य नाचणारी त्याला स्त्रीचे हावभाव, चालणे, बोलणे, मुराकणे शिकवते अन
एका नव्या आयुष्याला सुरुवात होते. दोन फड लावल्यानंतर लगेच त्यांना
सुपाऱ्या मिळायला लागतात...लोकांना फड खूप आवडलेला असतो. इकडे गावातील लोक
त्याच्या बायकोला नक्को जीव करून सोडतात...बायका टोमणे मारतात, पुरुष तिचा
गैरफायदा घ्यायला बघतात अन लोक त्याच्या मुलाला त्रास देऊ लागतात..काहीबाही
बोलू लागतात. खुद्द त्यालासुद्धा त्याच्याच तमाशात नवीन आलेल्या
ढोलकीवाल्याकडून अंगचटीला जाणे अन शारीरिक सुखाची मागणी याला सामोरे जावे
लागते.<br />
<br />
दौर्यावर असताना दोन राजकीय गटांमधील सुंदोपसुन्दीत त्याच्या थेटरला आग
लावली जाते अन त्याच्यावर बलात्कार होतो. सगळं उन्मळून पडल्यावर तो घराकडे
जातो तर घर बंद असते...बायको मुलांसाठी सासरी जातो तर त्याची छी थू करून
हाकलला जातो...अगदी त्याच्या मुलाकडूनसुद्धा. आता त्यांना तरी कसा दोष
देणार? परत आल्यावर कोणताही साथीदार नवीन सुरुवात करायला तयार होत नाही, एक
सोडून ..त्याची नर्तकी. ती त्याची साथ देते अन शेवटी जीवनगौरवपुरस्कारापाशी येऊन सिनेमा थांबतो.</div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-37179555420513635792011-10-23T22:59:00.000-07:002011-10-23T22:59:21.455-07:00हे ssssss इथं<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
आपण खुपदा एखाद्याशी बोलताना विचारतो कि अमुक अमुक रस्ता, बिल्डींग इ. कुठे आहे? उत्तर " हे इथंच तर आहे". <br />
..हे इथच म्हणजे नक्की कुठं? काही दिशा वगैरे काही नाही....बऱ्याचदा एखादा पत्ता सांगतानासुद्धा लोक "हे इथच " असली भाषा वापरतात, आता याला काही अर्थ आहे का?<br />
एकदा माझा एक काका दुसऱ्या शहरातून मुंबईत आला होता आणि स्टेशनावरून घरी यायला बसमध्ये चढला....तिसऱ्या थांब्यावरच घर होते पण त्याला काही थांब्याचे नाव आठवेना..<br />
कंडक्टरने "कुठं ?" विचारल्यावर ह्याने "हे ssss इथं " सांगितलं आणि त्याने बरोबर तिकीट दिलं...<br />
<br />
अजून एक किस्सा आठवला...पुण्यातला..<br />
मी पुणे university त एका कामासाठी गेले होते आणि हवा तो विभाग कुठे आहे ते माहिती नसल्याने म्हंटल जरा विचारून सापडेल...तर एका इमारतीत गेले आणि एका प्यूनला विचारला...त्याने हि पुढची इमारत असं सांगितल्यावर "त्या पुढच्या " इमारतीत गेले आणि पार अगदी तिसऱ्या मजल्यावर जाऊनसुद्धा कोणी कुत्रासुद्धा, माफ करा कुत्रे तिथं बरेच होते तेव्हा कोणीच माणूस सापडेना..म्हणून तसेच फिरत फिरत हि नाही ती असेल करीत आजूबाजूच्या इमारतीत गेले...त्यातल्याच एका ऑफिसातल्या बाईंनी एका इमारतीत जा सांगितले आणि कसं जायचं (म्हणजे इथून उजवीकडे मग डावीकडे )ते सांगितलं....मग तसं गेले...तर तिसऱ्याच ठिकाणी...शेवटी वैतागून म्हंटल एखाद्या विद्यार्थ्याला नाहीतर रस्त्यावरच्या कोणालातरी विचारावं आणि एक महाशय जे शिक्षक असू शकतात हि शंका आली त्यांना विचारलं...त्यांनी काही प्रश्न विचारून मला हवा तो विभाग कोणता आणि इथे कसं जायचं ते सांगितलं....इथे गेले...<br />
<br />
जरा आत गेल्यावर लक्षात आलं कि पहिल्यांदा ज्या ठिकाणी (जिथून प्युनने "हि पुढची" सांगितलं ) तिथंच स्वारी परत आलेली. इतका संताप आला आणि मग हसू आलं. त्या प्युनला झापावं तर तो मेला कुठं दिसेना. तो विभाग तळात होता. मग तिथल्या एका ऑफिसात जाऊन एका तरुण प्रोफेसरला भेटले आणि काम सांगितलं. त्यांनी मार्गदर्शन केलं आणि अजून एका ठिकाणी जायला सांगितलं. मी पत्ता विचारला तर इमारतीचं नाव देऊन महाशय म्हंटले कि "हि इथेच ए". मग मात्र राहवलं नाही..." अहो काय लावलंय? इथ यायच्या आधी याच ठिकाणच्या एका प्युनने ती पुढची बिल्डींग म्हणून इथून पाठवलं. प्रत्येकजण हि इथंच ए करत होते आणि याच इमारतीभोवती गेला दीड एक तास तरी मी गोल गोल फिरतेय...जरा नीट सापडेल असं पत्ता सांगायला काय होतंय? " असं वसकले.<br />
<br />
असो, <br />
पण एकंदरीत एखाद्याला आपला पत्ता सांगायचा नसेल किंवा घरी सहजासहजी किंवा अगदीच घरी येऊ द्यायचं नसेल तर बिनदिक्कत सांगावे "अरे त्यात काय मी हे sssssss इथच तर राहते/तो " , <br />
त्याने शंका काढली कि "कसं यायचं?" तर जसं काही आपण अमिताभ बच्चनसारखे अगदी प्रसिद्ध आहोत असं भासवून <br />
"अमुक अमुक स्टेशनावर ये आणि खाली उतरून कोणालाही विचार" किंवा " अमुक अमुक बस स्टॉपवर उतर आणि कोणालाही विचार ", <br />
<br />
<br />
आणि जर आपल्याला कोणी अशा पद्धतीचा पत्ता सांगितला तर समजावे की कोणालाच तो माणूस किंवा पत्ता माहिती नाही...अन आपली भरपूर पायपीट होणार आहे....इतके करूनही नशीब जोरावर असेल तरच पत्ता सापडेल ...त्यामुळे असा कोणी पत्ता सांगत असेल तर त्यांनाच घरी बोलवावे आणि म्हणावे "एक फोन टाक, मी स्टेशनावर घ्यायला येते/तो" आणि एकदम घाई असल्याचे किंवा बस आल्याचे किंवा अचानक कोणीतरी ओळखीचे पण खूप काळ न भेटलेले दिसले असे करावे आणि जरी आपल्याकडे त्या ह्या ओरिजिनल वेळखाऊचा फोन नंबर नसला तरी " मी तुला फोन करतो/ते, आता खूप घाईत आहे " वगैरे सांगून पळावे. <br />
<br />
<br />
</div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-51671266121682318912011-10-15T23:44:00.000-07:002011-10-15T23:44:43.108-07:00Purpose<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
I don't know what the fukin' purpose of my life is!!! So damn difficult. </div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
Honestly, I love my child but she is not gonna need me when she grows up. Then what? May be learning new stuff, singing, dancing, going places...may be the world trip. Not the traditional like going to place to take a picture and move on but to stay and enjoy and what not...but then what? What have I changed? Who the hell needs me? If they do, why? Did I make their life happy? Made any difference? </div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
Sometimes, I look in the mirror and can't figure out who that is? What's the relation? Do I know her? What is happening? </div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
What kind of life is that which doesn't make any difference!! In a good way. What is good way anyways? Who decided what's good and what's bad? If that's fair then why the hell people who make other people's life miserable are not punished? </div>
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">
<br /></div>
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">I don't know anymore. Feels like I am wasting my life here. So I am giving my time to help at school. I am so tired...physically, mentally ..don't feel like talking to anyone for no reason. I use to feel happy even when the time was harsh...not just harsh but fucked up..now it's all fine...Then why the hell do I feel this crappy? N</span>ot sure what I wanna do and even if I do that I will be happy. <br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-39993366645871821042011-02-09T20:56:00.000-08:002011-03-30T19:10:32.190-07:00बोबडी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">सगळे तिला बोबडीच म्हणायचे....अर्थात तिच्या समोर नाही...<br />
मी तिला पहिल्यांदा कधी पहिले ते आठवत नाही... मी साधारण ४-६ वर्षाची असताना आज्जी मला मुंबईला घेऊन जायची, तेव्हा असेल कदाचित...ती आजीची मैत्रीणच होती म्हणा ना!! आईच्या म्हणण्यानुसार ती माझ्या पणजीला कुठे पीठ आणून दे, कुठे किराणा आणून दे वगैरे फुटकळ कामे करी...<br />
साधारण आजीच्याच वयाची असेल...नेहमी घरी यायची...घर म्हणजे तरी काय...फक्त एक छोटी खोली...तीच बेडरूम, लिविंग रूम, किचन...चाळीतल्या खोल्या अजून कशा असायच्यात!! <br />
<br />
गिरगावात राहायचो आम्ही त्यावेळेस...नेमकी चहाची वेळ साधून बोबडी नेहमी घरी यायची......त्यावेळेस आमचीच पंचाईत असायची...मग तिला चहाचा एक कप दिला जायचा...कदाचित तेव्हढ्यासाठी ती "ती " वेळ साधून येत असावी...मग आम्ही हळूच बिस्कीट कपात टाकायचो...तिला दिसू नये म्हणून...मग तसाच चहा प्यायचा....<br />
<br />
एकदा काही कारणाने मी तिच्या घरी गेले...घरी एक जाऊ होती जी ऑर्डरनुसार चकल्या, लाडू वगैरे वगैरे बनवायची....हाताला खूप चव होती तिच्या...बर्यापाकी ऑर्डरी मिळायच्या...घर चालवायची....त्या उलट बोबडी...उपजीविकेची साधन म्हणजे नवरा...तो काय करायचा काय माहित....तिचे घरसुद्धा आमच्यासारखेच....अजून कसे असायचेय!!! तिच्या घरी अर्थातच तिच्या मताला काही किंमत नाही...मला फार वाईट वाटायचे...पण काय करणार? जगाचा नियम...<br />
<br />
मी गावातून मुंबईत आले तेव्हा माझ्यासाठी शाळा शोधणे चालू होते....आमच्या घरमालकांनी आम्ही अगदीच दरिद्री आहोत असे वाटून मुन्सिपाल्तीची शाळा सुचवली, पण बोबडीने डी.जी.टी. शाळेबद्दल सांगितले आणि मी बर्यापिकी शाळेत गेले...मध्यमवर्गीयांची शाळा...चांगली होती..अजूनही आहे, पण कशी ते माहिती नाही..<br />
<br />
काही काळाने आम्ही ते घर सोडून उपनगरात आलो...बोबडीचा विसर पडला...अशातच ती एकदा आली...दार उघडल्याबरोबर माझ्या आईच्या खांद्यावर डोकं ठेवून रडू लागली...लगेच संशय आला कि काहीतरी ठीक नाही...आणि तिने सांगितलेच...वाईट वाटले...आता जावेच्याच जीवेवर जगणे आले..ती काही खूप वाईट होती अश्यातला भाग नाही, पण तरीही...<br />
<br />
कसे असते ना आयुष्य? आता कदाचित नसेलही ती...सॉरी..त्या आजी...<br />
<br />
<br />
</div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-58135572796958637462010-12-17T23:19:00.000-08:002010-12-17T23:19:27.160-08:00खूब लडी मर्दानी वह तो झांसी वाली रानी थीसुभद्राकुमारी चौहान यांची राणीवर केलेली कविता...राणी म्हणजे झाशीची राणीच...जसे महाराज म्हंटल्यावर शिवबा आठवतात तसे राणी म्हंटले कि झाशीचीच...दुसरी होती का कोणी? <br />
<br />
<br />
<div class="content"> सिंहासन हिल उठे राजवंशों ने भृकुटी तानी थी,<br />
बूढ़े भारत में भी आई फिर से नयी जवानी थी,<br />
गुमी हुई आज़ादी की कीमत सबने पहचानी थी,<br />
दूर फिरंगी को करने की सबने मन में ठानी थी। <br />
चमक उठी सन सत्तावन में, वह तलवार पुरानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
कानपूर के नाना की, मुँहबोली बहन छबीली थी, <br />
लक्ष्मीबाई नाम, पिता की वह संतान अकेली थी,<br />
नाना के सँग पढ़ती थी वह, नाना के सँग खेली थी,<br />
बरछी, ढाल, कृपाण, कटारी उसकी यही सहेली थी। <br />
वीर शिवाजी की गाथायें उसको याद ज़बानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
लक्ष्मी थी या दुर्गा थी वह स्वयं वीरता की अवतार,<br />
देख मराठे पुलकित होते उसकी तलवारों के वार,<br />
नकली युद्ध-व्यूह की रचना और खेलना खूब शिकार,<br />
सैन्य घेरना, दुर्ग तोड़ना ये थे उसके प्रिय खिलवाड़| <br />
महाराष्ट्र-कुल-देवी उसकी भी आराध्य भवानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
हुई वीरता की वैभव के साथ सगाई झाँसी में,<br />
ब्याह हुआ रानी बन आई लक्ष्मीबाई झाँसी में,<br />
राजमहल में बजी बधाई खुशियाँ छाई झाँसी में, <br />
सुघट बुंदेलों की विरुदावलि-सी वह आयी थी झांसी में, <br />
चित्रा ने अर्जुन को पाया, शिव को मिली भवानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
उदित हुआ सौभाग्य, मुदित महलों में उजियाली छाई, <br />
किंतु कालगति चुपके-चुपके काली घटा घेर लाई,<br />
तीर चलाने वाले कर में उसे चूड़ियाँ कब भाई,<br />
रानी विधवा हुई, हाय! विधि को भी नहीं दया आई। <br />
निसंतान मरे राजाजी रानी शोक-समानी थी, <br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
बुझा दीप झाँसी का तब डलहौज़ी मन में हरषाया,<br />
राज्य हड़प करने का उसने यह अच्छा अवसर पाया, <br />
फ़ौरन फौजें भेज दुर्ग पर अपना झंडा फहराया,<br />
लावारिस का वारिस बनकर ब्रिटिश राज्य झाँसी आया। <br />
अश्रुपूर्ण रानी ने देखा झाँसी हुई बिरानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
अनुनय विनय नहीं सुनती है, विकट शासकों की माया,<br />
व्यापारी बन दया चाहता था जब यह भारत आया,<br />
डलहौज़ी ने पैर पसारे, अब तो पलट गई काया,<br />
राजाओं नव्वाबों को भी उसने पैरों ठुकराया। <br />
रानी दासी बनी, बनी यह दासी अब महरानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
छिनी राजधानी दिल्ली की, लखनऊ छीना बातों-बात,<br />
कैद पेशवा था बिठूर में, हुआ नागपुर का भी घात,<br />
उदैपुर, तंजौर, सतारा,कर्नाटक की कौन बिसात?<br />
जब कि सिंध, पंजाब ब्रह्म पर अभी हुआ था वज्र-निपात। <br />
बंगाले, मद्रास आदि की भी तो वही कहानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
रानी रोयीं रनिवासों में, बेगम ग़म से थीं बेज़ार,<br />
उनके गहने कपड़े बिकते थे कलकत्ते के बाज़ार,<br />
सरे आम नीलाम छापते थे अंग्रेज़ों के अखबार,<br />
'नागपुर के ज़ेवर ले लो लखनऊ के लो नौलख हार'। <br />
यों परदे की इज़्ज़त परदेशी के हाथ बिकानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
कुटियों में भी विषम वेदना, महलों में आहत अपमान,<br />
वीर सैनिकों के मन में था अपने पुरखों का अभिमान,<br />
नाना धुंधूपंत पेशवा जुटा रहा था सब सामान,<br />
बहिन छबीली ने रण-चण्डी का कर दिया प्रकट आहवान। <br />
<br />
हुआ यज्ञ प्रारम्भ उन्हें तो सोई ज्योति जगानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
महलों ने दी आग, झोंपड़ी ने ज्वाला सुलगाई थी,<br />
यह स्वतंत्रता की चिनगारी अंतरतम से आई थी,<br />
झाँसी चेती, दिल्ली चेती, लखनऊ लपटें छाई थी,<br />
मेरठ, कानपुर,पटना ने भारी धूम मचाई थी, <br />
जबलपुर, कोल्हापुर में भी कुछ हलचल उकसानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
इस स्वतंत्रता महायज्ञ में कई वीरवर आए काम,<br />
नाना धुंधूपंत, ताँतिया, चतुर अज़ीमुल्ला सरनाम,<br />
अहमदशाह मौलवी, ठाकुर कुँवरसिंह सैनिक अभिराम,<br />
भारत के इतिहास गगन में अमर रहेंगे जिनके नाम। <br />
लेकिन आज जुर्म कहलाती उनकी जो कुरबानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
इनकी गाथा छोड़, चले हम झाँसी के मैदानों में,<br />
जहाँ खड़ी है लक्ष्मीबाई मर्द बनी मर्दानों में,<br />
लेफ्टिनेंट वाकर आ पहुँचा, आगे बढ़ा जवानों में,<br />
रानी ने तलवार खींच ली, हुया द्वंद असमानों में। <br />
ज़ख्मी होकर वाकर भागा, उसे अजब हैरानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
रानी बढ़ी कालपी आई, कर सौ मील निरंतर पार,<br />
घोड़ा थक कर गिरा भूमि पर गया स्वर्ग तत्काल सिधार,<br />
यमुना तट पर अंग्रेज़ों ने फिर खाई रानी से हार,<br />
विजयी रानी आगे चल दी, किया ग्वालियर पर अधिकार। <br />
अंग्रेज़ों के मित्र सिंधिया ने छोड़ी राजधानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
विजय मिली, पर अंग्रेज़ों की फिर सेना घिर आई थी,<br />
अबके जनरल स्मिथ सम्मुख था, उसने मुहँ की खाई थी,<br />
काना और मंदरा सखियाँ रानी के संग आई थी,<br />
युद्ध श्रेत्र में उन दोनों ने भारी मार मचाई थी। <br />
पर पीछे ह्यूरोज़ आ गया, हाय! घिरी अब रानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
तो भी रानी मार काट कर चलती बनी सैन्य के पार,<br />
किन्तु सामने नाला आया, था वह संकट विषम अपार,<br />
घोड़ा अड़ा, नया घोड़ा था, इतने में आ गये सवार,<br />
रानी एक, शत्रु बहुतेरे, होने लगे वार-पर-वार। <br />
घायल होकर गिरी सिंहनी उसे वीर गति पानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
रानी गई सिधार चिता अब उसकी दिव्य सवारी थी,<br />
मिला तेज से तेज, तेज की वह सच्ची अधिकारी थी,<br />
अभी उम्र कुल तेइस की थी, मनुज नहीं अवतारी थी,<br />
हमको जीवित करने आयी बन स्वतंत्रता-नारी थी, <br />
दिखा गई पथ, सिखा गई हमको जो सीख सिखानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। <br />
<br />
जाओ रानी याद रखेंगे ये कृतज्ञ भारतवासी,<br />
यह तेरा बलिदान जगावेगा स्वतंत्रता अविनासी,<br />
होवे चुप इतिहास, लगे सच्चाई को चाहे फाँसी,<br />
हो मदमाती विजय, मिटा दे गोलों से चाहे झाँसी। <br />
तेरा स्मारक तू ही होगी, तू खुद अमिट निशानी थी,<br />
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,<br />
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।।<br />
<br />
त्या रणचंडिकेला प्रणाम.<br />
<br />
</div>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-72275897847237269812010-07-18T19:53:00.000-07:002010-07-18T19:53:54.857-07:00माझे पोहणेआता यात काय लिहायचे असे वाटेल तुम्हाला...पोहता येत नसेल तर क्लास लावायचा आणि हात पाय मारताना थोडेफार नाका-तोंडात पाणी जाऊन काही काळाने पोहायला जमते..<br />
खरं तर हीच प्रक्रिया आहे...पण...<br />
<br />
मला आत्तापर्यंत पोहता येत नव्हते...म्हणजे आता येते अशातला भाग नाही पण आताशा मी पाण्याला घाबरून काठावर उभी राहत नाही एवढंच..मला पाण्याची फार्फारच भीती वाटत आलीये...अजूनही वाटते...अंघोळ करताना डोक्यावरून जास्त पाणी घेतलं तरी एकदम धबधब्याखाली आले असं वाटून डोळे उघडून कितीतरी वेळा साबण डोळ्यात गेला असेल... पाण्यात कायम मगर, सुसर आणि शार्क असतातच असं मला आपलं वाटायचं, आणि डोळे बंद करून पोहायचं म्हणजे संकटच....आला समजा शार्क नाहीतर मगर तर डोळे बंद केल्यावर कसं कळणार? आणि डोळे उघडे ठेवले तर डोळ्यात पाणी जाऊन डोळे चुरचुरतात त्यामुळे उगाच पोहायच्या भानगडीत पडले नाही कधी...माझ्या पोहायच्या विरुद्ध असायला जन्मदात्रीचे वेगळेच कारण होते...पुलात पोहून पोहून मी काळी पडले तर माझ्याशी लग्न कोण करणार? <br />
खूप लहान असताना मांडवगणच्या गीतेच्या क्लासच्या सहलीला पंढरपूरला गेले होते तेव्हा चंद्रभागेत बरेच लोक उतरले, ते उतरले म्हणून मी पण...आणि ५ एक वर्षाची असतानाच विठ्ठलाला भेटायला जायची वेळ आली होती...तेव्हापासून मी देवापासून दोन हात लांबच राहते.<br />
<br />
लग्न झाल्यावर नवऱ्याला एकदा हौसेने म्हंटल मला पोहायला शिकव तर याने मला पुलात नेलं आणि माझं डोकं पाण्यात दाबून धरलं...काय तर म्हणे अशाने भीती जाते...जीव गेल्यावर भीती कशाची?<br />
<br />
तर कालेजात पोहण्याचा क्लास होता तो करू का नको करत घेतला...नाव नोंदवायच्या आधी कोचला सांगितलं कि मी आत्तापर्यंत मुद्दामहून कधीही पाण्यात गेलेले नाही..<br />
आता मुंबईत पावसाळ्यात आमच्या गल्लीत ५-५ फुट पाणी जमायचे आणि त्यातून मी अनेकदा गेले आहे हे तिला सांगायची गरज नव्हती म्हणून नाही सांगितलं ...आणि त्या <br />
पाण्यात इतके लोक ये-जा करीत असतात कि बुडू म्हंटल तरी बुडायचे नाही...असो,<br />
<br />
तर ब्याक टु माझं पोहणं...तर मी कोचला सांगितल्यावर ती म्हणाली हा क्लास बिगीनरसाठीच आहे...म्हंटल चांगलं आहे ...सगळे आपल्याचसारखे असतील त्यामुळे फजितीचा प्रश्न<br />
फारसा नाही...पहिल्या दिवशी पहिले तर मी आणि अजून एक दोन मुलं सोडली तर बाकीचे लोक छान पोहत होते...मी पायरीजवळच्या पाण्यात उभी कारण त्यापुढे जायची हिम्मत होत नव्हती...पूल प्रचंड मोठा आहे...३ १/२ फुटापासून ८ फुटापर्यंत खोल आणि साधारण २५-३० फुट लांब एवढा मोठा आहे.. ४.५ फुटावर एक मोठा दोर मध्यावर बांधला <br />
कोच आल्यावर आधी वॉर्मअप म्हणून पाण्यात धावायला लावले...त्याने अंगात उष्णता निर्माण होऊन पाणी तेवढे गार वाटत नाही...<br />
<br />
मी कधीच २ फुटाच्या वर गेले नसल्याने आजूबाजूला लोक आहेत आणि कालेजवाले आपल्याला मरू देणार नाहीत हे जाणवल्याने मीसुद्धा पाण्यात धावायचा प्रयत्न केला....आणि साधारण ४.५ ते ५ फुटापर्यंत गेल्यावर प्रचंड भीती वाटली आणि तोल जायला लागला...म्हंटल आता मी बुडणार...लगेच जवळच असणाऱ्याचा भसकन हात धरला आणि पाणी कमरेखाली आल्यावर गुपचूप कडेला जाऊन उभी राहिले....<br />
<br />
माझी हि अवस्था पाहून थोडेसे बेसिक शिकवल्यावर बेल्ट लावायला दिला...मी बुडू नये म्हणून ...तर त्या बेल्टने मला काही पाय खाली ठेवता येईना आणि धड पोहताही येईना...एकदम त्रिशंकू होऊन गेले...दोनतीन वेळा तर ३.५ फुट खोल पाण्यातच गटांगळ्या खाल्ल्या...क्लास संपल्यावर दुसरा एक कोच जो थोड्या वरच्या लेवलला शिकवायचा त्याने काही टिप्स द्यायचा प्रयत्न केला...<br />
" असं श्वास घेऊन खाली जायचं आणि हळूहळू श्वास सोडायचा "<br />
मी श्वास घेऊन खाली गेले आणि फुस्कन सगळा श्वास सोडला आणि भसकन पाणी नाका तोंडात...<br />
"घरी बादलीत पाणी घेऊन त्यात सराव कर" <br />
"बरं" असं सांगून केला नाही तो नाहीच... शेवटी विद्यार्थी असण्याचा पुरावा नको का?<br />
आणि काय यड्यासारख बादलीत तोंड घालून बसायचं ...त्यापेक्षा पुलात बुडलेल परवडेल हासुद्धा एक विचार होताच...<br />
<br />
सारखंसारखं बुडून वैताग आला शेवटी मी म्हंटल आता या बाईचं ऐकलं पाहिजे...म्हणतीये अंग सैल सोडून श्वास धरून डोक घाल पाण्याखाली तर घालावं....काही मरेपर्यंत बुडू द्यायची नाही...शेवटी तिचेही रेप्युटेशन आहेच नाही का? थोडा श्वास धरून डोक घातलं पाण्याखाली आणि कसलासा फोमचा बोर्ड धरून पाय मारायला लागले ....काय आश्चर्य २ एक फुट तरी पोहता आले असेल...मग काय महाराजा !!!...भीती झाली ना कमी...मग एकदम जन्मजात कोळीण असल्यासारखं पोहायचा प्रयत्न करायला लागले...डोकं फार काळ पाण्याखाली ठेवायची हिम्मत अजूनही होत नव्हती पण बर्यापैकी बेल्ट न लावता जमायला लागलं...बऱ्याच जणांनी मी इतका मनापासून प्रयत्न करताना पाहून मदत केली, कौतुक केलं...आमच्या पोहायच्या बाईंनी तर दुसरा वर्ग चालू होईपर्यंत सराव करण्याची मुभा दिली...हळू हळू जमायला लागले आणि दोनचार स्ट्रोक सुद्धा जमायला लागले...<br />
<br />
आता तर पाण्याची भीती बऱ्यापैकी कमी होऊन थोडफार पोहता येतं...काहीही झाले तरी पाय जमिनीवरच ठेवायचे हे मी लहानपणापासूनच ठरवले असल्याने इथेही उगाच फार खोल मी शिरत नाही आणि पाय जमिनीवर टेकतील इतपर्यंतच जाते...तरी हेही नसे थोडके.shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-26000877365536142182010-07-15T20:09:00.000-07:002010-07-15T20:43:28.459-07:00माझा एक थरारक अनुभवमुंबईत असतानाकामानिमित्त मला ट्रेनने प्रवास करावा लागायचा....आधी ट्रेनने दादरला तिथून मग ट्रेन बदलून पुढे...मला सवय झाली होती...न होऊन सांगतेय कोणाला..<br />
खरं तर गर्दीच्या वेळी लोकलने प्रवास हा थरारकच असतो...त्याशिवाय कोणतंही विशेषण त्याला शोभून दिसत नाही...आधी भयानक गर्दीत हव्या त्या platform वर जाणे, तिथून हव्या त्या डब्यासमोर उभे राहणे आणि गाडी आली कि आपली पर्स आणि जीव सांभाळून त्या गाडीत चढणे आणि आपले स्टेशन आल्यावर काही सेकंदात परत आपला जीव आणि पर्स होता तसा घेऊन उतरणे हेच एक दिव्य असते...<br />
<br />
त्या डब्यात चढताना बघणाऱ्याला गंमत वाटावी अशा घटना रोजच घडत असतात...एकदा गाडी थांबल्यावर बायकांच्या (सेकंडक्लासच्या) डब्यातून एक भरलेली गोणी धडपडली आणि<br />
मग तिच्यावर गोष्टीतल्या उद्रांसार्ख समोरचा काही दिसत नसल्यासारख्या एकावर एक अजून गोण्या येऊन आदळल्या...आम्ही अर्थातच फिदीफिदी हसून घेतले...अजून एकदा मी गाडीत <br />
चढताना अचानक कोणीतरी माझ्या पाठीत मारलं..मग मी संतापून दुसऱ्या एकीच्या पाठीत गुद्दा घातला...तिने पाहिलं आणि अजून मला मारायला धावली आणि मी पण प्रतिकाराच्या <br />
पवित्र्यात उभी राहिले पण गाडी सोडायचा धोका आम्हाला असल्या फालतू कारणासाठी घ्यायचा नसल्याने ते तिथेच थांबलं...<br />
<br />
असो, तर काय ? हं..माझा अनुभव ....झालं काय कि मी नेहमीप्रमाणे दादरात उतरायला म्हणून दारात उभी होते...<br />
हि SSSSS गर्दी....तशातच गाडी थांबल्यावर मी उतरून घेतले पण....माझी पर्स कोणीतरी धरून ठेवली....इतर बायका मला धक्काबुक्की करून आत चढल्या आणि उतरल्या...मी आपली दारातच एक हात दांड्याला धरून उभी...ती बाई काही पर्स सोडायला तयार नाही...तिला वाटलं असेल जीवाच्या भीतीने मी पर्स सोडून देईन...पण त्यात माझे त्यावेळेसचे २-३ हजार रुपये होते शिवाय बस पास ,ट्रेन पास अजून काही चिल्लर गोष्टी...तर मी काही पर्स सोडली नाही आणि तिनेपण ...लोकल चालू झाली ....मी पण एका हाताने दांडा धरून ठेवला आणि पळत पळत दुसऱ्या हाताने त्या बाईच्या हातावर गुद्दे मारायला सुरुवात केली...गाडीने वेग घेतला आणि मी पण...शेवटी तिने पर्स सोडली....<br />
<br />
एवढं सगळं गर्दीने गजबजलेल्या दादरातल्या स्टेशनवर....ना गाडीतल्या दारात उभ्या असलेल्यांनी मदत केली ना फलाटावर उभे असलेल्या कोणी काही इंटरेस्ट दाखवला.....हा प्रकार <br />
झाल्यावर मी आपली जसं काही झालंच नाही अशी दुसरी लोकल पकडायला निघून गेले आणि इतरांसाठी काही झालेच नसल्याने तसाही काही वाटण्याचा प्रश्न आला नाही..<br />
<br />
तर असा हा माझा एक अनुभव.<br />
<br />
<a href="http://www.amazon.com/Recovery-Eminem/dp/B003KUSUG8?ie=UTF8&tag=howaboutthi0d-20&link_code=btl&camp=213689&creative=392969" target="_blank">Recovery</a><img alt="" border="0" height="1" src="http://www.assoc-amazon.com/e/ir?t=howaboutthi0d-20&l=btl&camp=213689&creative=392969&o=1&a=B003KUSUG8" style="border: medium none ! important; margin: 0px ! important; padding: 0px ! important;" width="1" /><br />
<br />
<img alt="" border="0" height="1" src="http://www.assoc-amazon.com/e/ir?t=howaboutthi0d-20&l=btl&camp=213689&creative=392969&o=1&a=B0015T963C" style="border: medium none ! important; margin: 0px ! important; padding: 0px ! important;" width="1" />shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-84488857313560258972010-06-08T00:00:00.000-07:002010-06-10T17:02:13.331-07:00मांडवगण<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE8fHX_yI/AAAAAAAAAjE/dCXEy5tsF5k/s1600/IMG_5611.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE8fHX_yI/AAAAAAAAAjE/dCXEy5tsF5k/s320/IMG_5611.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">One of the Famous Turned trees</td></tr>
</tbody></table>माझं गाव मांडवगण...जिल्हा - नगर... नगरमधल गाव म्हंटल्यावर दुष्काळी हे विशेषण आलंच...मला माझ्या लहानपणचं गाव आठवतंय...बर्यापैकी पाऊस पडत असे पावसाळ्यात...छान वाटायचं...अगदी हिरवळ वगैरेसुद्धा तयार व्हायची...अटाक्षा कटाक्षाला चांगले कंबरभर पाणी असायचे...मी तर पूर आलेलासुद्धा पहिला आहे...तर गावाबाहेर या नद्या...नदीच्या पलीकडे आमची शाळा...जमिनीवर बसायचं...अगदीच टोचतंय असं वाटलं तर पोतं न्यायचं...पण हे फक्त ३रि - ४थि पर्यंतच...नंतर बसायला बाक वगैरे असायचे...पास नापास सुद्धा अंगणात सगळ्या वर्गाना बसवून मग एक एक करत निकाल ऐकवले जायचे...अगदीच धोंडा असेल तर नापास व्हायचा नाहीतर शक्यतो सगळे पासच असायचे...पहिला - दुसरा नंबरसुद्धा सांगायच्या बाई...<br />
<br />
शाळेत जाताना उजवीकडे गढीआईच मंदिर....हे एक प्राचीन मंदिर आहे...सगळं बांधकाम दगडी..मूर्तीसुद्धा प्राचीन...पण त्याची किंमत न समजल्यामुळे उपेक्षित...या गावाची आख्यायिका आहे...सांगते...प्राचीन काळी इथे मांडव ऋषी राहायचे...त्यांनी इथे बराच काळ घालवला...जेव्हा ते इथून पुढच्या जागी जायला निघाले तेव्हा कसलातरी आवाज आला म्हणून त्यांनी मागे वळून पहिले तर आजूबाजूच्या झाडांनी देखील मागे वळून पहिले आणि त्यांचे बुंधे तसेच राहिले...हि झाडे सिद्धेश्वराच्या मंदिराजवळ बघायला मिळतात...तर या मांडव ऋषीच्या निवासाने पवित्र झालेला भाग म्हणजे मांडवगण...<br />
<br />
सिद्धेश्वर मंदिर....हे सुद्धा एक प्राचीन मंदिर आहे...जुने बांधकाम....मंदिराचा परिसर प्रचंड मोठा आहे...एका मोठ्या कमानीपासून आत समोरच एका भल्यामोठ्या हनुमानाच्या मूर्तीचे मंदिर आहे...इथून खाली चालले कि एक पावसाळ्यात वाहणारी म्हणून नदी म्हणायचे असा ओढा आहे...तो ओलांडून पुढे गेले कि २-३ मिनिट चालल्यावर अगदी हत्ती जातील अशा प्रचंड मोठ्या आणि रुंद पायऱ्या आहेत...त्या चढून सिद्धेश्वरला जायचे....मधेच एका उजव्या बाजूला मोठ्या वडाखाली मुसलमानाचा दर्गा आहे...पुढे चालत राहायचे....दोन्ही बाजूला मोकळी जागा...भन्नाट वारा<br />
साथीला...मंदिराच्या प्रवेशद्वाराच्या थोडेसे आधी उजव्या बाजूला एका छोट्या टेकडावर गंगेचे असे समजले जाणारे स्थान आहे....एका छोट्या दगडी खोलीत पायऱ्या उतरून गेले कि काळोखात खाली थोडेसे पाणी असते...वटवाघळे इथेच बघायला मिळतात...मंदिरात शिरताना एका मारुतीचे छोटेसे मंदिर आहे ....मारुतीला वंदन करून आत गेले कि .मोठीच्या मोठी दीपमाळ आपले स्वागत करते...आत जाताना आपल्याला एक बुटका आडवा दगडी खांब ओलांडून म्हणजे त्याखालून वाकून जावे लागते...देवासमोर नतमस्तक व्हायचे याची जाणीव करण्यासाठी असेल...सगळ्या भिंतीला लागून मोठेच्या मोठे उघड्यावरचे चौथरे आहेत....दीपमाळेच्या डाव्या बाजूने पायऱ्या उतरल्या कि मंदिराच्या मागच्या बाजूला जाता येते... सगळे बांधकाम दगडी आहे...खुद्द पिंडसुद्धा प्राचीन आहे...दीपमाळ ओलांडून गेले कि मोठा दरवाजा लागतो...जुना दरवाजा...त्यावर चौकोन चौकोन कोरून त्यामध्ये मोठमोठ्या कड्या लावलेल्या आहेत...तो ओलांडला कि लगेचच वरती मोठी घंटा आणि डाव्या आणि उजव्या बाजूला साधारण पाच साडेपाच फुट उंचीचे दगडी कट्टे...त्यावर नगारा ठेवलेला असे...आता बहुतेक नाही...रोज सकाळी हा नगारा वाजविण्यात यायचा...तसेच एका बाजूला एक मोठी तोफ आहे...कारण माहिती नाही...दारापासून ३-४ फुटांवर कासव...मग लगेच समोर एक छोटी दीपमाळ...नवीन बांधलेली असावी....त्याच्या उजवीकडे एक मोठी पण जुनी दीपमाळ...त्याभोवती कट्टा....त्यासमोरून वेगवेगळ्या छोट्या मंदिरांना सुरुवात होते...इथेही सगळे बांधकाम आणि मुर्त्या प्राचीन आहेत...मुख्य मंदिराच्या भोवती ५-७ वेगवेगळ्या देवी आणि देवतांची छोटी मंदिर आहेत....या दीपमाळेच्या समोरच्या मंदिरामागे एक यज्ञकुंड आहे...तिथे बरेचसे यज्ञ होतात...त्यापुढे थोडेसे गेले कि मोठ्ठा पिंपळ आहे आणि त्याखाली एक लहानसा नाला असा बांधलेला आहे....सिद्धेश्वरला आंघोळ घातली कि ते तीर्थ म्हणून येथे येते...थेंबभर तोंडात घ्यायचे....यज्ञवेदीच्या समोर १२ एक फुटांवर एक छानसे पांढऱ्या सुवासिक नरसाळ्याच्या आकाराच्या फुलांचे झाड आहे...त्याच्या फांद्या खूपच नाजूक असतात...झाडच नाव विसरले...<br />
<br />
तर मुख्य मंदिरात आल्यानंतर जी छोटी दीपमाळ आहे तिच्यापासून लगेचच आतमध्ये मोठा थोरला नंदी पिंडीचे रक्षण करत बसलेला आहे....पोरांनी त्यावर सारखे चढू नये म्हणून बहुतेक त्याभोवती सळ्यांचा चौकोनी पिंजरा बांधलेला आहे....अर्थातच नंदी ४ एक फुट उंच चौथऱ्यावर आहे...या चौथऱ्यावर लोकांना ऐसपैस बसता येईल अशी भरपूर जागा आहे....इथून आत दोन्ही बाजूना लगेचच खांबांची रांग सुरु होते आणि प्रत्येक खांबावर एक मोठा आरसा आहे आणि वेगवेगळ्या देवांचे मोठे फोटो आहेत...गाभार्यात प्रवेश करण्याआधी परत एक दार ओलांडावे लागते...त्याच्या उजव्या बाजूला भिंतीत कोरलेला असा मारुती हातावर द्रोणागिरी घेऊन उडत आहे...गाभाऱ्यात जातानाचे दार ओलांडले कि आत अंधार असून दोन एक ठिकाणी समया आपला उजेड देत असतात...मध्यभागी एक मोठे काळया कुळकुळीत पाषाणाचे कासव आहे...हे सुद्धा प्राचीन काम....त्याला हळद कुंकू वाहून ७-८ फुट पुढे गेले कि गाभारा....एखादा दिवा तेवत असतो...पूर्ण शांतता...थंडगार वातावरण...फक्त पिंड आणि आपण...मनाला एकप्रकारची शांतता मिळते...म्हणजे मलातरी मिळते....या ठिकाणी आलं कि फक्त आहे तो क्षण याची आणि पिंडीची जाणीव असते...<br />
तसेच उलट्या पावलांनी मागे यायचे कासवापर्यंत....आणि मग गाभार्यातून बाहेर...मन प्रसन्न होऊन जाते...<br />
<br />
नंदीच्या डाव्या बाजूला मोठा १०-१२ फुट चौथरा बांधलेला आहे...कशासाठी काही माहिती नाही...त्यावर जायचे तर शिडी लावूनच जावे लागते....तर या मंदिराच्या चहुबाजूला एकसंध असे ४-५ फुट उंचीचे चौथरे आहेत जिथे निमित्ताने गाव जेवणे वगैरे कार्यक्रम होत असतात...किंवा असत म्हणावे लागेल...आताची परिस्थिती माहित नाही...यातील एका चौथार्यालाच भिंत वगैरे बांधून गुरवाची त्याच्या कुटुंबासहित राहायची सोय केलेली आहे....या मोठ्या चौथर्यापासून जरा उजवीकडे वळून थोडे पुढे गेले कि एक मोठे दार येते...या बाजूने बऱ्याच पायऱ्या खाली उतरल्यावर एक भले मोठे पाण्याचे कुंड लागते...ते बरेच खोल आहे आणि त्यातले पाणी कायम हिरवट असते...शेवाळ साचून साचून....याप्रकारच्या कुंडाला काहीतरी नाव आहे ते मी विसरले...बहुतेक बारव म्हणत असावेत...या कुणाच्या अलीकडेच एक गंगेची छोटी जागा आहे....असे म्हणतात कि तिथे गंगा येते...इथे जायला चिंचोळ्या पायऱ्या उतरून खाली जावे लागते...खाली एक छोटी खोली सारखे आहे तिथे कायम पाणी असते...पावसाळ्यात पाणी थोडे वर चढून पायरीपर्यंत येते....मला इथे जायला कायम भीती वाटते...तर या मागील भागात भरपूर चिंचेची झाडे आहेत...नेहमी इथे सावली असते...या मागच्या बाजूकडून गावाचा एक भाग ज्याला पेठ म्हणतात तिकडे जायचा रस्ता आहे....आजूबाजूला सगळे जंगल...वरती सांगितलेली मागे वळून पाहणारी झाडे देखील याच भागात आहेत....त्या झाडांजवळ अजून काही छोटी छोटी मंदिरे आहेत...इथेच हिंदू स्मशानभूमी आहे...कदाचित म्हणूनच अजून एक छोटेसे शिवाचे मंदिर आहे...<br />
<br />
सिद्धेश्वर आणि हि झाडे आणि मंदिरे यामध्ये एक छोटी नदी वाहते...म्हणजे पावसाळ्यात तिथून पाणी वाहत असते...बाकी एरवी खडखडाट....गावच्या बायका इथे भांडी घासायला आणि धुणी धुवायला येतात.<br />
<br />
तर असे हे माझे प्राचीन स्थळे मिरवणारे गाव....मांडवगण...दुर्लक्ष आणि प्राचीन वस्तू आणि ठिकाणाबद्दलच्या अनास्थेमुळे कोणालाही दखल न घ्यावेसे वाटलेले गाव...पण आता असे ऐकून आहे कि एका मोठ्या बिल्डरने इथे बांधकाम सुरु केले आहे...कदाचित जग जवळ आल्यामुळे प्राचीन मंदिरे जतन करण्याची आणि त्यापेक्षाही कॅश करण्याची जागरूकता आली असेल....मध्ये ४-५ वर्षापूर्वी गावाच्या नव्या नेतृत्वाने म्हणे गाभार्याच्या सुशोभीकरणाचे काम हाती घेतून मंदिर विरूप केले....गावातील प्रतिष्ठित मंडळीनी आक्षेप घेऊन ते थांबविले....तर तुम्हाला जमेल तेव्हा इथे भेट जरूर द्या....खात्रीने सांगते कि तुम्हाला पश्चाताप होणार नाही...अहमदनगरपासून साधारण ४५मि. ते एक तासाच्या अंतरावर हे गाव आहे....नगरलाच रहा...इथे गैरसोय होईल.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE8KA0q9I/AAAAAAAAAjA/eHdaKXFqAAI/s1600/IMG_5597.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE8KA0q9I/AAAAAAAAAjA/eHdaKXFqAAI/s320/IMG_5597.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">backyard of the Siddheshwar </td></tr>
</tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7unnq_I/AAAAAAAAAi4/aTdRnyhWVZg/s1600/IMG_5595.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7unnq_I/AAAAAAAAAi4/aTdRnyhWVZg/s320/IMG_5595.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">dipmal</td></tr>
</tbody></table><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE6b79gRI/AAAAAAAAAik/jLhaA49zElo/s1600/IMG_5588.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE6b79gRI/AAAAAAAAAik/jLhaA49zElo/s320/IMG_5588.JPG" width="320" /></a></div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7BMXDTI/AAAAAAAAAiw/rDPbi668VpE/s1600/IMG_5593.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7BMXDTI/AAAAAAAAAiw/rDPbi668VpE/s320/IMG_5593.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">side wall of the Gabhara entrance </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td></tr>
</tbody></table><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7a0geEI/AAAAAAAAAi0/5i02cmQxmlI/s1600/IMG_5594.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/_SOlXW5OqGPs/TBCE7a0geEI/AAAAAAAAAi0/5i02cmQxmlI/s320/IMG_5594.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">one of the small mandir in Siddheshwar</td></tr>
</tbody></table>shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-32340006332358347292010-06-03T22:22:00.001-07:002010-06-03T22:22:49.174-07:00...आणि म्हातारीच्या अंगावर सायकल गेली (चुकून )मला लहानपणापासूनच सायकलची भारी हौस..चालण्याऐवजी सायकल आवडायची...लहानपण गावातच गेलं त्यामुळे स्पेशल लहान मुलांची सायकल वगैरे काही फालतू लाड नसायचे...जी मिळेल ती घ्यायची...मोठी सायकल त्याच्या दांड्याच्या मधून पाय टाकून एक चालवायला लागायची...जड बुदुक सायकल खुपदा पेलायची नाही आणि मी खाली आणि सायकल वर असा प्रकार व्हायचा...पण हौस काही फिटली नाही...अजूनही...<br />
<br />
गावाला सायकल चालवताना फार्फार गोष्टींचे भान ठेवायला लागायचे...तुम्हाला वाटेल गावात काय खूप रहदारी नसते त्यामुळे किती सोपंय सायकल चालवणं...पण ते काही खरं नाही..धुळीचा रस्ता आणि त्याभोवती बऱ्याचदा येड्या बाभळीचे काटे (खरं तर हे काटे मेले सगळीचकडे असायचे) , गाय, बैल, म्हशी आणि देवाला सोडलेला वळू ( याला काहीतरी नाव आहे ते विसरले) ...भटके कुत्रे बोनुस...याशिवाय अधेमध्ये रस्ता सोडून पळणारे पोरं आणि चालणारे बाया...जरा धक्का लागली कि निघालीच तुमची आय-माय....<br />
<br />
अशातच एकदा मी ६-८ वर्षाची असताना सायकल खेळत होते आणि जवळच्या घराच्या पारावर असलेल्या येड्या बाभळीच्या सरपणावर पडले...माझी लहान बहिण आणि तिच्याच वयाची मामाची मुलगी या दोघी जवळच खेळत होत्या...मी पडले हे पाहून या भवान्या जवळ आल्या आणि त्यांना "मला काट्यातून बाहेर यायला मदत कर...हे काटे बाजूला घे" सांगितले ....मदत दूरच पण या दोघी फिदीफिदी हसायला लागल्या...मला इतका राग आला...मग मी कशीतरी त्या काट्यातून बाहेर आले आणि या दोघींना फटकावले...लागल्या लगेच जोरजोरात भोकाड पसरायला...ते ऐकून माझी आई बाहेर आली आणि मी काट्यात पडले, मला लागलं हे काही न बघता मला धपाटा घातला...आणि मी काट्यात पडल्याचे सांगितले तर ती पण हसायला लागली...दुष्ट आहेत सगळे...<br />
<br />
हां...तर काय सांगत होते मी ? म्हातारीच्या अंगावर सायकल कशी गेली...तर आम्ही पुण्याला मामाकडे गेलो होतो एका सुट्टीत...त्यावेळी मी काहीतरी १० एक वर्षाची असेन...तिथेही सायकल खेळायचे चालू होते...मामा ज्या ठिकाणी राहत होता त्या गल्लीचा रस्ता सरळसोट नव्हता तर मध्येमध्ये मोठे दगड, उंचवटे इ. सायकल चालावण्यासाठीच्या दृष्टीने लहान मुलांसाठी एक साहसी रस्ता होता...ते च्यालेंज घेऊन मी दिवसभर भिरीभिरी सायकल खेळायचे...एकदोनदा म्हशींच्या गोठयातच घुसणार होते...असो..<br />
<br />
तर इतरही अशा सायकल खेळणाऱ्या पोरी होत्या त्यांच्याबरोबर मैत्री झाली... एका सकाळी छान उन पडले होते आणि आवरून मी सायकल खेळायला बाहेर पडले...म्हशींच्या गोठ्यापासून थोडे पुढे गेल्यावर एका मैत्रिणीची हाक ऐकू आली...ती मला तिच्याकडचे एक पुस्तक वाचायला देणार होती...मी आपली वर बघून तिच्याशी बोलत सायकल चालवत होते...तिच्या घराच्या समोर एक स्कूटर उभी होती....पाय ठेवतो त्या जागी एक आजीबाई बसल्या होत्या...बऱ्याच म्हाताऱ्या होत्या...मामीने नंतर सांगितले कि त्यांचे वय ९० वर्षे आहे....तर वर बघून सायकल चालवताना समोर लक्ष राहत नाही हे त्या दिवशी कळले...आणि त्याचबरोबर आपल्याला अजून सायकल नीट चालवता येत नाही हाही साक्षात्कार झाला...तोल गेला आणि मी स्कूटरवर आपटले...त्याबरोबर आजीबाई पडल्या....मग एकाच गोंधळ....त्यांच्या घरातला एक माणूस आला आणि मला बोलायला लागला...माझी सायकल अडवून धरली ....मी १० एक वर्षाचीच होते त्यामुळे अक्कल नव्हती...मी चुकले मला कळले पण त्या माणसाचा राग आला होता....आणि माफी मागण्या ऐवजी मी वाद घालायला लागले...मग आमच्या घरापर्यंत बातमी गेली आणि मामी आणि आई आली आणि लोकांची समजूत घातली....आजींची चौकशी केली...फार काही झाले नव्हते पण त्यांचे वय बघता काळजी घेणे जरुरी होते...<br />
<br />
मग मी त्या आजींना sorry म्हणून आले आणि सायकल घेऊन घरी आलो.........मग पुन्हा काही सायकलला हात लावू दिला नाही...नंतर पुन्हा कधी मामाकडे गेलो कि त्या घटनेची आठवण यायची...shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-28979466166129913422010-06-03T19:28:00.000-07:002010-06-03T19:28:20.613-07:00डॉक्टरीणबाईमागच्या वर्षी आम्ही भारतात गेलो होतो...माझे आई वडील पनवेलात राहत होते...नवऱ्याचे CBD त ....मी पनवेलात गेले होते २ दिवसासाठी...दुसर्या दिवशी दुपारी माझ्या लेकीची शी धुवायला गेल्यावर माझ्या आईला दिसले कि किंचित लालसर आहे...कदाचित रक्त असेल म्हणून ताबडतोब डॉक्टरकडे जावे...मला काही एवढे विशेष आहे असे वाटले नाही पण आईने खूपच जोर केला म्हणून जवळच्याच क्लिनिक मध्ये जिथे बालरोगतद्न्य असते इथे गेलो...गेल्यावर कळले कि त्या इथे येत नाहीत...मग त्यांच्या क्लिनिक मध्ये गेलो... <br />
<br />
क्लिनिक मध्ये गेल्यावर थोडा वेळाने बाई आल्या आणि तपासले...विचारले काही वेगळे खाल्ले पिल्ले का? "नाही, पण हे लोक हल्लीच भारतात आले अमेरिकेतून आणि बाळाची पहिलीच visit आहे ", माझी आई...मग मला विचारले तुम्ही बाळाच्या कोण ,"आई"...बरं...बाळाला gastro वाटतोय,admit करावे लागेल...फारसे सिरीयस नाही पण काहीही होऊ शकते...निर्णय तुमचा...मी घाबरले...नवर्याला फोन करून विचारले. आता फोनवर त्याला डॉक्टर admit कर म्हणतेय सांगितल्यावर तो होच म्हणणार...तर admit केले...त्याआधी private रूमचा भाव सांगून general पेक्षा बरे म्हणून रूम घेतली... हाताला सलाईन वगैरे लावले...मग नवरा आला..थोड्या वेळाने इतर लोकांशी बोलले तर कळले कि सगळ्यांना gastro साठीच admit केले आहे....बांर...<br />
<br />
दुसर्या दिवशी डॉक्टरीणबाई आल्या आणि मला सांगायला लागल्या कि त्यांची वन्स अमेरिकेत आहे....त्यांना पण कसे अमेरिकेत जायला मिळत होते...पण नवर्याला तिथे operation करायला नाकारले म्हणून नवर्याने इथेच राहायचे ठरवले....नाहीतर कश्या त्या पण आत्ता अमेरिकेत असत्या...वगैरे...मला काही त्यांचा रंग ठीक वाटलं नाही...म्हणून बाळाला बरे वाटल्यावर लगेच discharge घ्यायचे ठरवले...डॉक्टर नाहीच म्हणत होत्या....पण विशेष काही नव्हते आणि gastro पण नव्हता मग कशाला ठेवायचे आणि CBD ओळखीच्या डॉक्टरकडे नेऊया म्हणून discharge घेतला...<br />
बिल आले....अक्षरशः अव्वाच्या सव्वा बिल लावले होते...आम्ही विचारायला गेलो..नवरा नकोच म्हणत होता...पण मी आग्रह केला...डॉक्टरीणबाई काय म्हणाली असेल? " तुम्ही अमेरिकेत राहता...तिथे किती बिल होते मला माहिती आहे...तिथल्यापेक्षा हे कमीच आहे...तुम्हाला काही हे जड नाही."<br />
<br />
"आम्ही तुम्हाला द्यायला पैशे कमवीत नाही...तुम्ही इथल्याप्रमाणे बिल लावा." काही charges अव्वाच सव्वा होते ते सांगितले...तर त्या म्हणे कि मी तुम्हाला इतर बिल दाखवते...मी म्हंटल दाखवा...तर आम्ही तिथेच उभे आणि हि बाई खाली मान घालून काहीच बोलेना...म्हंटल हि काही दाखवणार नाही इतर बिल...<br />
शेवटी आम्ही बाहेर आलो...मी नवर्याला म्हंटले हजारभर रुपये कमीच देऊ...उघडपणे ती बाई आपल्याला लुबाडतेय....हा पुळचट....काही नको..सगळे पैसे भर...अमुक तमुक...शेवटी मी वैतागले....पैसे काही मी कमवीत नाही...खड्ड्यात जा...माझ्याकडचे १०० रुपय काही दिले नाही..त्याने काय फरक पडनार...पण माझ्या मनाचे समाधान...<br />
<br />
काही दिवसांनी तिथल्या सरकारी शाळेच्या कुंपणावर याच बाईची जाहिरात वाचली <strong>" फुकट तपासणी शिबीर. लहान मुलाची फुकट शारीरिक तपासणी करून घ्या. डॉ. स्वाती लिखिते".<br />
</strong><br />
बरोबर आहे...तपासणी फुकट आणि मग काहीतरी सांगून admit करायला सांगायचे. चांगला धंदा आहे.shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3338497589210276097.post-68233555116222529652010-03-13T09:51:00.000-08:002010-03-13T09:51:20.536-08:00communicationI don't like to have a crowd around me.....well, this is not the right sentence to start with but....anyways, I like to be in contact with few people that I feel comfortable with.....but not always....sometimes I don't even take phone calls or don't feel like talking with them....try to call them when I am able to leave the message instead of talking with them...<br />
<br />
it's not that I hate to be with people but certainly can't be with them at all the time.....hate to talk shit with the parlor lady.....don't like to go out shopping with other gals, I have to compromise with my plan....not that I usually has any....<br />
<br />
May be I am aloner.....like to enjoy things with myself.....may be because at younger age I had girl friends who acted jealous because of all the attention I use to get....few times my so called friends stood me up....anyways,<br />
<br />
Recently I joined couple of clubs and been to one's meeting.....Indians.....very noisy and loud meeting.....didn't even get to meet or got to know other gals....so what's the point? May be two- three gals with kids chatting and sharing things will work for me....<br />
<br />
Lot of times I find myself opening email a/cs for no reason for many times during the day.....to tell the truth, everyday.....log in to orkut..... invisible....even if I see someone available I hardly chat....but do leave the scrap....I am not sure why I do this? Obviously I need to have some conversation......that's why I am writing this blog!!!......still can't take or should I say don't take initiative to speak with other people.....<br />
<br />
Don't know how to end this article.....shilpahttp://www.blogger.com/profile/15431389017530608253noreply@blogger.com1